Trzecia encyklika Benedykta XVI o integralnym rozwoju ludzkim w miłości i prawdzie

Opublikowana na zakończenie Roku św. Pawła (29 czerwca 2009) trzecia encyklika papieża Benedykta XVI nie okazała się dokumentem traktującym o wierze chrześcijańskiej (po Deus Caritas est i Spe Salvi). Caritas in veritate dotyczy zagadnień związanych z Katolicką Nauką Społeczną, wpisując się zatem w bogaty nurt nauki społecznej Kościoła, tak bardzo rozwiniętej przez Jana Pawła II (autora trzech wielkich encyklik społecznych).

W pierwszym rozdziale papież przypomina przesłanie

Część druga – Caritas – Dzieło Miłości dokonywane przez Kościół jako „Wspolnotę Miłości”

„Miłość jest zatem służbą, którą Kościół pełni, aby nieustannie wychodzić naprzeciw cierpieniu i potrzebom, również materialnym, ludzi. Właśnie w tym aspekcie, na posłudze miłości pragnę zatrzymać się w drugiej części encykliki”. Tymi słowami rozpoczyna się druga część encykliki papieża Benedykta XVI, która została opublikowana 25 stycznia 2006 roku, w pierwszym roku Jego pontyfikatu. Przyjrzyjmy się nieco nauce, którą Ojciec Święty kieruje do

Część pierwsza – Jedność Miłości w stworzeniu i historii zbawienia

14. i ostatnia encyklika papieża Jana Pawła II o Eucharystii w życiu Kościoła

(17 kwietnia 2003)

„Kościół żyje dzięki Eucharystii” (Ecclesia de Eucharistia vivit) – to pierwsze słowa ostatniej encykliki papieskiej Jana Pawła II. Ukończył ją 17 kwietnia 2003 r. i to w sam Wielki Czwartek. Czyż może być lepszy dzień, niż właśnie pierwszy dzień Triduum Paschalnego, by postawić ostatnie słowa w dokumencie odnoszącym się do Eucharystii, której pamiątkę ustanowienia właśnie się obchodzi?

Papież we wprowadzeniu przypomina słowa Soboru Watykańskiego

Encyklika papieża Jana Pawła II o powołaniu misyjnym Kościoła i każdego wiernego z 7.XII.1990 r.

Jan Paweł II wydał tę misyjną encyklikę w XXV rocznicę soborowego dekretu Ad gentes (do narodów) poświeconemu dziełom misyjnym Kościoła. Nie obce Ojcu Świętemu było pielgrzymowanie – jako papież odwiedził 102 kraje świata i to zawsze w charakterze pielgrzyma-misjonarza: „Od samego początku mojego pontyfikatu zdecydowałem się podróżować aż po krańce Ziemi, by dać wyraz (tej) trosce misyjnej” (Wpr. 1).

Encyklika ta była papieską odpowiedzią na soborową

Encyklika papieża Jana Pawła II o świętych: Cyrylu i Metodym, 2 czerwca 1985

Papież napisał tą najkrótszą z encyklik swego pontyfikatu w nawiązaniu do ogłoszenia ewangelizatorów Narodów Słowiańskich; św. Cyryla, mnicha i Metodego, biskupa, patronami Europy.

Jan Paweł II pisze, iż czuje się zobowiazany wspomnieć o tych wielkich świadkach wiary, gdyż sam jest pierwszym Słowianinem wyniesionym na Stolicę Piotrową. Opisuje dzieje życia Cyryla – mnicha oraz Metodego, biskupa; ich pochodzenie (Saloniki w Grecji), drogę formacji, wreszcie mieje ewangelizacyjne

Encyklika papieża Jana Pawła II o miłosierdziu bożym, 30 listopada 1980

Jan Paweł II, po ukazaniu w Redemptor Hominis prawdy o Chrystusie, w swojej drugiej encyklice Dives in Misericoridia (dosł.„bogaty w miłosierdziu swoim Bóg”) pragnie odsłonić „oblicze Ojca, który jest <<Ojcem miłosierdzia oraz Bogiem wszelkiej pociechy>>” (I, 1). Papież pisze, iż obecna tendencja biegunowego wręcz rozdzielania teocentryzmu i antropocentryzmu

Encyklika Jana Pawła II z 4 marca 1979 roku – pierwsza w pontyfikacie Papieża z Polski

„Świeżo wybrany” papież wydał swoją encyklikę, by już pod koniec lat 70. ubiegłego wieku przygotować ludzkość na „Adwent” drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa – rok Jubileuszu 2000. Przywołuje zatem wydarzenie, które wyznaczyło niejako jego początek, a przynajmniej nadało mu sens; zbawcze dzieło odkupienia, dokonane przez Chrystusa (Redmeptor hominis – łac.

Drodzy Bracia i Siostry!

Pierwszą Niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok liturgiczny. „Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania”

Z trzeciego wydania Mszału Rzymskiego, Rzym 2002

Wyd: Pallottinum, Poznań 2004

„Jaka jest różnica między animatorem liturgicznym, a terrorystą? Z terrorystą można negocjować…”
powiedzenie ministranckie

Ja osobiście zgadzam się z tym zdaniem. Ustępując tym ludziom, którzy coraz to bardziej zubożali i uproszczaliby liturgię, sami oskubywaliśmy ją z jej piękna i znaczenia. Nie wolno do tego dopuścić!!!

Wiadomo powszechnie, że istnieją duże, a czasem nawet zaskakujące różnice w sprawowaniu liturgii w różnych parafiach, nawet w tej

Testament z dnia 6.III.1979.

(i dodatki późniejsze)

W Imię Trójcy Przenajświętszej. Amen.

«Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan wasz przybędzie » (por. Mt 24, 42) – te słowa przypominają mi ostateczne wezwanie, które nastąpi wówczas, kiedy Pan zechce. Pragnę za nim podążyć i pragnę, aby wszystko, co składa się na moje ziemskie życie, przygotowało mnie do tej chwili. Nie wiem, kiedy ona nastąpi, ale tak jak wszystko, również i tę chwilę oddają w

Liturgia godzin (łac. Liturgiae Horarum) ma na celu uświęcenie czasu w ciągu całego dnia. Czytamy we Ogólnym wprowadzeniu do Liturgii Godzin: „źródłem pobożności i ożywieniem modlitwy osobistej”, a także nieustanną częścią nieustannej pieśni chwały, śpiewanej Bogu w Niebie. OWLG ukazuje też Chrystusa jako mistrza i nauczyciela modlitwy.

Czytaj dalej →

GODNOŚĆ BIERZMOWANIA

1. Ochrzczeni przechodzą dalszy etap chrześcijańskiego wtajemniczenia przez sakrament bierzmowania. W nim otrzymują Ducha Świętego, który w dzień Pięćdziesiątnicy został zesłany przez Pana na Apostołów.

2. Przez dar Ducha Świętego wierni zostają bardziej upodobnieni do Chrystusa i umocnieni, aby składali Mu świadectwo i budowali Jego Ciało w wierze i miłości. Ich dusze otrzymują niezniszczalny charakter, czyli znamię Pańskie, tak że nie można powtarzać sakramentu bierzmowania.

Czytaj dalej →

według Dyrektorium Duszpasterstwa Służby Liturgicznej z 2008 roku

W 2008 roku Konferencja Episkopatu Polski wydała dokument Dyrektorium Duszpasterstwa Służby Liturgicznej. Opisuje on m. in. strukturę Duszpasterstwa Służby Liturgicznej (w tym: ministrantów) w Polsce, organizując ją na 3 poziomach: diecezjalnym, dekanalnym (lub rejonowym) oraz parafialnym.

Czytaj dalej →