Zapraszam cię, abyś wyruszył wraz ze mną w wyjątkową drogę krzyżową. Owszem; każda jest wyjątkowa, bo idziemy w niej bok w bok przy naszym Zbawicielu. Jednak tym razem towarzyszyć nam będą nasi dwaj wielcy orędownicy; św. Tarsycjusz i św. Dominik Savio – patronowie służby ministranckiej. Przekonamy się, jak bardzo ich życie w wielu momentach było podobne do ostatniej drogi Jezusa.
Wprowadzenie
Jak każdy młody człowiek, tak i Ty, drogi ministrancie, masz osoby, które możesz nazwać swoim wzorem czy wręcz idolem. Takimi autorytetami są np.: rodzice, może jakiś piłkarz: Kuszczak czy Błaszczykowski, gwiazda muzyczna typu Madonna czy Elvis Presley, albo w końcu znani całemu światu naukowcy: Einstein czy Kopernik. Nie oceniam, czy jest to złe czy dobre, w żadnym razie. Chcę tylko, abyś nie zapomniał o jednej, najważniejszej osobie, której na imię Jezus. I dodam do Niego, jego wielkiego sługę, pierwszego ministranta, św. Tarsycjusza.
Adwent jest wspaniałym okresem liturgicznym bogatym w symbolikę i treści, które możemy rozpatrywać na wielu płaszczyznach. Przede wszystkim jest to okres zarówno przygotowywania się do jednego z najstarszych świąt chrześcijańskich, jakim jest Boże Narodzenie, wczucia się w starotestamentalną ludzkość, która z niespokojną tęsknotą oczekiwała Narodzin Zbawiciela jak i zwrócenia uwagi na wymiar chrześcijańskiego życia, które jest nieustannym czuwaniem i oczekiwaniem na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa w chwale. Ten dwojaki charakter Adwentu podkreśla I prefacja adwentowa w słowach: On przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił Twoje odwieczne postanowienie, a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których, czuwając, z ufnością oczekujemy. Chrześcijanin z ufnością oczekuje Jezusa Chrystusa, nie mogąc doczekać się na spotkanie z Nim. Zawsze jest gotowy. Zawsze czujny. Zawsze wrażliwy na swój grzech.
Koniec roku liturgicznego to czas podsumowania nie tylko wydatków w naszych kościołach, ale przede wszystkim zatrzymania się nad swoim życiem i odpowiedzi na zasadnicze pytania. Niedawno przeżywaliśmy uroczystość Wszystkich Świętych i wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – dni te, choć radosne w swej wymowie, winne w nas przywołać eschatologiczną refleksję nad sensem naszego życia, uświadomić jego ulotność i nieuchronne zmierzanie ku wieczności, a także naprowadzić nas na właściwą drogę, póki jeszcze nie jest za późno. Bliskość tych świąt odzwierciedla się w starotestamentalnych czytaniach, które nawołują do przygotowania miejsca Panu i mówią o jego narodzeniu. Trzeba w tym momencie ukazać dwa oblicza; dwie części tego okresu.
‚Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: ‚Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego’. Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: ‚Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym’ (Mk 1, 1-8)
I czyt. (Iz 61,1-2a.10-11)
Psalm (Łk 1,46-50.53-54)
II czyt. (1 Tes 5,16-24)
Ewangelia (J 1,6-8.19-28)
To już trzecia Niedziela Adwentu. Kościół tradycyjnie nazywa ją Niedzielą Gaudete, czyli radości. Jest to jeden z dwóch dni w ciągu roku kościelnego – obok IV Niedzieli Wielkiego Postu, zwanej niedzielą Laetare – w którym można używać na liturgii szat koloru różowego. Wyraża on radość i przypomina o optymistycznym charakterze przeżywanego czasu czasu. Taka jest także natura całego Adwentu – czasu radosnego czuwania (nie zaś biernego oczekiwania) na nadejście Światłości Świata. W Liturgii Słowa dzisiejszej III Niedzieli Adwentu, termin „radować się” lub jego synonimy pojawiają się aż sześciokrotnie. Nie jest to przypadek.
I czyt. (2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16)
Psalm (Ps 89; 2-5.27.29)
II czyt. (Rz 16,25-27)
Ewangelia (Łk 1,38; Łk 1,26-38)
Dnia 17 grudnia rozpoczęła się druga część Adwentu, który winien być wyjątkowym czasem czuwania i przemian naszych serc. Zakończyliśmy pierwszą fazę Adwentu, której treść odwoływała się do powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów, gdy „Nastanie jedna owczarnia i jeden Pasterz” (J 10, 16). Teraz, za sprawą odczytywanych Ewangelii, nasza uwaga ma być skierowana ku betlejemskiej, cichej stajence, gdzie rodzi się Król. Już sobotnia perykopa ewangeliczna z dnia 17 grudnia, mówiąca o rodowodzie Jezusa (Mt 1, 1-17) uświadamia nam, że do Niego – do Chrystusa zmierza historia czasów, do Niego także podążać ma i nasza ziemska wędrówka. Drzewo genealogiczne Jezusa to niejako powrót do źródeł, odnalezienie ziemskich korzeni Mesjasza, które sięgają czasów stworzenia świata. Nieprawdą jest jednak, że od 17 grudnia Adwent rozpoczyna się od nowa, od początku, o nie! Druga jego część jest teologicznym dopełnieniem wzywającej do poprawy i nawrócenia części pierwszej, gdzie na kartach Pisma Świętego swe posłannictwo zaznaczają wyraźnie prorok Izajasz oraz Jan Chrzciciel.
„Radujcie się! Pan jest blisko”. Chrześcijanin powinien być człowiekiem radosnym. Niewątpliwie nasza radość nie jest zwykłą radością – jest radością Chrystusa, który przynosi sprawiedliwość i pokój. Jedynie On może w pełni ją dać i zachować, ponieważ świat nie posiada jej sekretu. Radość świata prowadzi do wyobcowania… Rodzi się właśnie wtedy, kiedy człowiekowi udaje się uciec przed samym sobą, kiedy udaje się mu odwrócić wzrok od swego pustego i samotnego świata wewnętrznego. Chrześcijanin nosi swoja radość w sobie, ponieważ w swojej duszy będącej w stanie łaski spotyka się z Bogiem. To jest źródłowego trwałej radości. W tych dniach Adwentu nie trudno wyobrazić sobie Maryję oczekującą z radością na narodziny Syna Bożego…
„Oto Pan przychodzi…” Nadchodzi Zbawiciel, a nikt niczego nie zauważa. Świat żyje, jak zwykle, w zupełnej prawie obojętności. Wie tylko o tym Maryja i Józef, których uprzedził anioł. Świat tkwi w ciemności: Maryja oczekuje rozwiązania, a Żydzi rozprawiają o Mesjaszu mając Go tak blisko siebie. Niewielu wówczas wyczekiwało pociechy: Symeon, Anna… Mamy kolejny Adwent (to już druga niedziela), żyjemy w oczekiwaniu i nadziei. W tych dniach Kościół stawia przed nami Jana Chrzciciela – „Głos wołającego na pustyni”. Staje on na pograniczu starego i nowego prawa i czasu. Został nazwany prorokiem Najwyższego, gdyż jego misją było kroczyć przed Panem torując Mu drogi, a ludowi dać poznać zbawienie. Misja ta określa całą istotę jego życia. Ona stanie się jego powołaniem. Przygotować lud zdolny do przyjęcia królestwa Bożego i danie o Nim, o Jezusie publicznego świadectwa to priorytety jego życia, działalności – posłannictwa. Jan nie będzie szukał w pracy Realizacji samego siebie, ale będzie pracował, by przygotować Panu lud. Ni będzie tego czynił dla przyjemności, czy satysfakcji. Takie jest jego apostolstwo: wymaga zapomnienia o sobie i szczerej troski o innych. Jan zrealizuje swoją misję do końca – odda za nią życie. Wielu dzięki niemu poznało Jezusa. Pierwsi uczniowie poszli za Jezusem na wyraźne jego wskazanie… Wielu innych zostało przez niego przygotowanych.
Pewnie doświadczyliśmy kiedyś tego, co znaczy podróżować w nocy, idąc wiele kilometrów z oczyma tęsknie zwróconymi w kierunku światła, które oznacza kres naszej wędrówki… Jakże trudno w mroku ocenić odległość. Do celu może być parę kilometrów, albo kilkaset metrów… W podobnej sytuacji znajdowali się prorocy, kiedy spoglądali w przyszłość w oczekiwaniu na wybawienie swojego ludu. Nie mogli nawet w przybliżeniu określić kiedy przybędzie Mesjasz. Wiedzieli jedynie, że w pewnym momencie ród Dawida odrodzi się na nowo, że światło, które zaledwie majaczy na odległym horyzoncie jak mały punkcik, pewnego dnia rozbłyśnie, aż w końcu ukaże się w całej pełni. Lud Boży powinien zatem trwać w oczekiwaniu…
Przyznam się szczerze że nie chce mi się wierzyć, iż tak szybko upłynął Adwent. Jutro wieczorem zasiądziemy do stołu wigilijnego.
W środę, podczas rorat, powiedziałem moim małym przyjaciołom, że jesteśmy na półmetku, że jeszcze półtora tygodnia i będą święta Bożego Narodzenia. Kiedy to usłyszeli to pojawił się szum: już, tak szybko?
Właśnie uświadomiłem sobie, że pierwszy tydzień adwentu jest już za nami. Dzisiaj w kościołach zapalona została druga świeca na wieńcu adwentowym. Na roratach przewija się postać świętego Franciszka. I można śmiało powiedzieć, że coraz bliżej do świąt Bożego Narodzenia…
Dzisiaj rozpoczynamy kolejny adwent w naszym życiu. Na pewno stawiamy sobie pytania: jaki to będzie czas? Jakie sobie zrobić postanowienie? Czy uda się wytrwać w tym postanowieniu? Jak na początek adwentu, pytania te są jak najbardziej właściwe.
W dążeniu do poprawy musisz pamiętać o istocie swoich starań. I tutaj leży największa trudność: nie da się z czystym sumieniem twierdzić, że robimy coś dla kogoś innego, jeżeli w chwilach zawahania, dylematu nie pytamy siebie samych: czego chciałby on?
Każdy z nas podejmując decyzję musi zmierzyć się ze zwątpieniem. Jest ono tym trudniejsze, im większa jest waga naszego postanowienia. Wybór tego, czego żąda od nas rozsądek nie jest niczym prostym. Ale na tym właśnie polega męstwo – świadomy wybór dobra, pomimo trudności.
Każdego dnia, w każdej chwili dokonujesz wyboru. Rozsądek, który tak często zagłuszamy, jest w istocie wielkim błogosławieństwem, ponieważ pozwala na każdą najmniejszą decyzję spojrzeć z perspektywy jej efektów.
Wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni, że im większa jest strata pokrzywdzonego, tym większy jest grzech. A im większy jest grzech, tym większa jest kara. Jednak jeżeli sprawiedliwość byłaby pustym wypełnianiem przepisów prawnych i wiązałaby się jedynie z wymierzaniem kar; nie byłaby cnotą, a urzędniczą pseudo-zaletą.
Wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni, że im większa jest strata pokrzywdzonego, tym większy jest grzech. A im większy jest grzech, tym większa jest kara. Jednak jeżeli sprawiedliwość byłaby pustym wypełnianiem przepisów prawnych i wiązałaby się jedynie z wymierzaniem kar; nie byłaby cnotą, a urzędniczą pseudo-zaletą.
