WPROWADZENIE OGÓLNE

1. Ludzie uwolnieni z mocy ciemności przez sakramenty chrześcijańskiego wtajemniczenia razem z Chrystusem umarli, razem z Nim pogrzebani i zmartwychwstali, otrzymują Ducha przybrania za synów i odprawiają z całym ludem Bożym pamiątkę Śmierci i Zmartwychwstania Pańskiego 1.

2. Przez chrzest wszczepieni w Chrystusa stają się ludem Bożym, a otrzymawszy odpuszczenie wszystkich grzechów, wyrwani z mocy ciemności, zostają wyniesieni do stanu przybranych synów 2. Odradzając się z wody i z Ducha Świętego, stają się nowym stworzeniem i przez to zostają nazwani synami Bożymi i są nimi rzeczywiście 3.
Czytaj dalej →

św. Dominik Savio

św. Dominik SavioDominik Savio, jeden z patronów ministrantów przyszedł na świat w ubogiej włoskiej rodzinie we wsi Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 roku. Jego rodzice byli prostymi ludźmi. Ojciec Karol był rzemieślnikiem, a matka Brygida krawcową. W wieku 12 lat wstąpił do Oratorium w Turynie założonym przez św. Jana Bosko. Dominik bardzo szybko dojrzewał duchowo.

Już w wieku 5 lat służył do mszy świętej jako ministrant, a w wieku 7 lat przyjął pierwszą

Czytaj dalej →

Kyrie eleison
Chryste eleison. Kyrie eleison
Chryste, usłysz nas
Chryste, wysłuchaj nas
Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami

Święta Maryjo, Opiekunko świętego Alojzego, módl się za nami
Święty Alojzy, ukochany Synu Maryi, módl się za nami
Św. Alojzy, wierny sługo Ojca Przedwiecznego, módl się za nami
Św.

Czytaj dalej →

hymn ku czci patrona ministrantów

słowa: R. Działach
muzyka: P. Luca M. Zecchetto
adapt.: dk. Marcin Kieras

2. O, Tarsycjuszu, Panu rzekłeś Tak!
Wstawiaj się za nami, gdy odwagi brak.
Nie bałeś się w śmierci otchłań ciemna, wejść,
Kiedy swoim braciom chciałeś Boga nieść.

3. O, Tarsycjuszu, błagaj za nami,
Byśmy nigdy w życiu nie byli sami,
Byśmy zawsze wierni i silni byli,
Bogu Wszechmocnemu z wiarą służyli.

4. O, Tarsycjuszu, tarczą chciej nam być,
W codziennych zmaganiach ucz nas wiernie żyć.

Czytaj dalej →

Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami

Święta Maryjo, módl się za nami
Matko Zbawiciela, módl się za nami
Królowo Męczenników, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, odważny męczenniku, módl się za nami
Święty

Czytaj dalej →

Oto Via Appia, czyli jedna z najważniejszych starożytnych rzymskich dróg. Przy niej został schwytany święty Tarsycjusz, kiedy więźniom niósł Komunię świętą. Po lewej stronie za murem znajduje się cmentarz św. Kaliksta, gdzie pochowano naszego patrona.
kaplica Przez długie wieki ten budynek był wiejskim mieszkaniem. W starożytności przechowywano w nim relikwie męczennika. Dzisiaj w kaplicy znajduje się statua św. Tarsycjusza.
relikwiarz W tym relikwiarzu przechowywana

Czytaj dalej →

fragment utworu kard. angielskiego Wiseman’a z 1855 roku, poświęcony chwalebnemu życiu św. Tarsycjusza

„Więzienie, w którym przebywali chrześcijanie kontrastowało z hałasem ulicy. Panował w nim jakiś dziwny pokój i duchowe uniesienie. (…) Gdy prześladowcy przygotowywali swoim ofiarom ucztę z potraw, Matka-Kościół przygotowywał Ucztę o wiele bardziej obfitą, przeznaczoną dla dusz swoich synów. (…) Kiedy konsekrowany Chleb był już gotowy, kapłan odwrócił się od ołtarza, aby przyjrzeć się lepiej, komu mógłby Go powierzyć. Zanim jeszcze ktokolwiek zdążył

Czytaj dalej →

Funkcje i stopnie służby liturgicznej

Droga formacji ministranckiej została podzielona na kilka następujących po sobie etapów, zwanych stopniami służby ministranckiej. W czasie tych kolejnych okresów służby ministranci pogłębiają swoją wiedzę, nabywają nowych umiejętności oraz postaw. Poszczególne elementy i wymiary posługi ministranta są przez to niejako rozłożone w czasie tym celu, aby ministranci lepiej i głębiej rozumieli, wypełniali i przeżywali swoją służbę. W ramach kolejnych stopni służby liturgicznej, zdobywanych kolejno w Parafialnej Wspólnocie Ministrantów (PWM), następnie na Dekanalnym Kursie Lektora i psałterzysty oraz podczas Diecezjalnego Kursu Animatora, wypełniane są także poszczególne funkcje ministranckie.

Czytaj dalej →

Liturgia ziemska, na którą pierwszy zaprasza nas zawsze Bóg, jest pewnym partycypowaniem (udziałem) w liturgii niebiańskiej. Aby wyrazić to, iż celebracja liturgii jest czynnością i powinnością całego Kościoła, który jest „królewskim kapłaństwem, ludem świętym, narodem nabytym”, wyznaczono funkcje liturgiczne.

Czytaj dalej →

 

Najczęściej, gdy słyszymy słowa „księgi liturgiczne”, przed naszymi oczyma pojawiają się mszał i lekcjonarz. Jednak jest ich dużo więcej. Kościół stara się, aby sprawowana liturgia była jednolita i zgodna z wyznawaną wiarą. Dlatego też powinna ona być odprawiana zgodnie z wydanymi przez Kościół księgami liturgicznymi.

Czytaj dalej →

Szaty liturgiczne zwane także paramentami (od paramenta – szaty ozdobne) początkowo nie różniły się od odzieży świeckiej używanej od święta. Różnice wyłaniają się począwszy od VII-IX wieku. Średniowieczna symbolika szukała związków szat liturgicznych z osobą Jezusa Chrystusa, bądź też z Mszą Świętą. Od XI w. do modlitw odmawianych przy wkładaniu szat liturgicznych weszła symbolika o charakterze moralnym. W szatach tych symbolika widzi cnoty, jakimi odznaczać się mają ci, którzy je noszą.

Czytaj dalej →

Kościół

Kościół jako słowo występuje w dwóch znaczeniach. Pisany duża literą oznacza wspólnotę ludzi wierzących; ogół wszystkich Dzieci Bożych. W tym dziale pragniemy zająć się jednak kościołem pisanym przez małe „k”. Nie oznacza to jednak, iż kościoły jako budowle sakralne, bo o nich mowa; nie mają znaczenia. Wręcz przeciwnie; są one przecież miejscem sprawowania świętych misteriów i wszelkiego kultu. Jak trudno byłoby nam bez nich pielęgnować swoją wiarę i rozbudzać pobożność. Wszakże sam Bóg; Gospodarz tych świętych miejsc mówi o nich podkreślając ich wagę: „Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg” (1 Kor 17). Czytaj dalej →

W liturgii Kościoła wprowadzenie różnych kolorów opierało się na ich wymowie symbolicznej, powszechnie znanej i przyjmowanej.

Pierwsze ślady reguł liturgicznych odnoszących się do kolorów, pochodzą z IX wieku. W XII w. w Rzymie ustalił się pewien zestaw kolorów liturgicznych. Na początku XIII w. zestaw ten opisał papież Innocenty III (+ 1216). Od tego czasu nie było większych zmian w doborze kolorów liturgicznych. W najnowszym, obecnie używanym mszale Pawła VI czytamy: „Co do koloru szat liturgicznych należy zachować tradycję” (nr 308).

Czytaj dalej →

Przedmioty liturgiczne są to ruchome elementy przestrzeni kościoła, służące do sprawowania liturgii, a także szaty liturgiczne (opisane są one w innym dziale). Początkowo do sprawowania Eucharystii stosowano przedmioty codziennego użytku. Tak samo szaty liturgiczne; pierwotnie były to ubrania noszone od święta.

Dopiero z czasem zaczęto tworzyć specjalnie do tego celu przeznaczone naczynia i rzeczy.

Czytaj dalej →

Postawy i gesty w liturgii mają swoją symbolikę. Samo ciało ludzkie ma swoją wymowę w liturgii.

Ogólne Wprowadzenie do Mszału zwraca uwagą na to, iż „jednakowa postawa ciała, którą powinni zachować wszyscy uczestnicy liturgii, jest znakiem wspólnoty i jedności zgromadzenia, wyraża bowiem, a zarazem wywiera wpływ na myśli i uczucia uczestników” (nr 20).

Czytaj dalej →

W liturgii, poza symbolami umownymi, istnieją pewne elementy naturalne; czyli zaczerpnięte wprost z natury. Są to np. ogień, woda, światło. Ich stosowanie wynika z faktu, że całe stworzenie uczestniczy w liturgii; nie tylko to, co duchowe, ale i to, co cielesne, materialne. Poza tym człowiek, jako ciało i dusza, poznaje Boga, jego tajemnice, tak przez duszę, jak i przez zmysły.

Czytaj dalej →

Liturgia w swej naturze jest zbudowana ze znaków. Bóg bowiem działa w niej pod osłoną znaków. Jedna z definicji liturgii mówi, iż w niej dokonuje się uświęcenie człowieka i doskonałe uwielbienie Boga i to właśnie „pod osłoną widzialnych i skutecznych znaków (symboli)”

Co to jest znak?

Czytaj dalej →

Liturgia Godzin, nazywana potocznie brewiarzem, to nic innego jak codzienna modlitwa Kościoła; zadośćuczynienie ewangelicznym słowom Chrystusa: „Zawsze trzeba się modlić i nie ustawać” (Łk 18, 1).

Liturgia godzin (łac. Liturgia Horarum) ma na celu uświęcenie czasu w ciągu całego dnia. Czytamy we Ogólnym wprowadzeniu do Liturgii Godzin: „źródłem pobożności i ożywieniem modlitwy osobistej”, a także nieustanną częścią nieustannej pieśni chwały, śpiewanej Bogu w Niebie. OWLG ukazuje też Chrystusa jako mistrza i nauczyciela modlitwy. Czytaj dalej →

Tabela pierwszeństwa dni liturgicznych według Ogólnych norm roku liturgicznego i kalendarza podanych w nr 59-61

Czytaj dalej →

Tabela

Czytaj dalej →